Drukuj
Kategoria: Recenzje

Pecefrog Records 2003

Plaid - Plaid Remixes Parts In The PostWytwórnia Warp Records posiada wielu ciekawych twórców. Zaliczyć można do tego grona duet IDM - Plaid. 

Projekt został założony przez Andy Turnera oraz Eda Handleya. Obaj wywodzą się ze sceny hip hopowej, a konkretnie z klimatów brakdance. Poza komponowaniem muzyki ich pasją są:

• gry komputerowe;

• gotowanie;

 sztuki walki;

 imprezy w gronie znajomych.

,,Parts In The Post'' to album składający się z samch remiksów. Obróbce zostały poddane kompozycje między innymi Bjork, Nicolette, czy Grandmaster Flash.

W wersji winylowej wydawnictwo to składa się z dwóch krążków. Na pierwszym z nich jest pięć utworów, a na drugim cztery.

Na wysokiej jakości zestawie audio te remiksy brzmią bardzo dobrze. Zbudowany z najniższych częstotliwości bas jest dość mroczny i doskonale współgra rytmicznie z rytmami perkusyjnymi.

Muzyka kojarzy się z niekomercyjnym hip hopem. Utwory są skomplikowane ale zawierają dużo repetycji i są mechaniczne. Rytmy są poddane twardej kwantyzacji. Neurotyczna atmosfera jest budowana z ekstremalnie połamanych rytmów analogicznych do typowych przebiegów w drum and bass, jungle itp. Co ciekawe nie mamy tu typowej muzyki elektronicznej z wyeksponowanym basem oraz rytmem jak to ma miejsce w obecnych kompozycjach. Wszystkie utwory posiadają bardzo jazzowy a jednocześnie futurystyczny charakter.

Od tych propozycji wolę mimo wszystko odhumanizowanie, obiektywność, mechaniczność, intelekt muzyczny i chłód tradycyjnego industrialu. Czasami jednak, nie wiedzieć czemu miło jest posłuchać IDM - u, zwłaszcza z początku lat 2000 - nych dlatego, że słychać w tych klimatach specyficzną zajawkę odkrywania czegoś zupełnie nowego. Obecnie w 2015 roku ten nurt muzyczny został już ,,znormalizowany'' co prawdopodobnie jest skutkiem komercyjnego nastawienia kompozytorów i producentów. Z drugiej strony, formacje takie jak Autechre, Somatic Responses, które tak na marginesie odżegnują się od przypisanej im nalepki, wciąż próbują odkrywać nowe ,,przestrzenie''. Klimaty Plaid kojarzą mi się z futurystycznym jazzem. Nie ma tutaj smaczków surowej tradycyjnej elektroniki granej na taśmach, generatorach fal akustycznych, modularnej aparaturze. Sporo za to dziwnego fetyszu który nasuwa skojarzenia ze zbytnim skupianiem się na technologii produkcyjnej. Ciekawe w jakim sensie istotne są w takiej muzyce, która niewątpliwie jest w znacznej mierze programowana, elementy takie jak metrum, tempo, aranżacja itp. Czy wystartowanie z jakiegoś szablonu w DAW jest poprawnym logicznie zabiegiem przy komponowaniu muzyki? Nie mam pojęcia jak Plaid przygotowywał tą muzykę. Wszystkie remiksy są dopracowane. W ogóle nie można poznać że są to dekonstrukcje i inne wersje cudzych kompozycji. Plusem tej muzyki jest to że jest ona przygotowana z niezwykłą starannością. Razem wszystkie kompozycje tworzą więc spójny stylistycznie zbiór nagrań.

Podczas odsłuchiwania nasuwają się skojarzenia z dokonaniami innych artystów inteligentnej odmiany muzyki klubowej z Wielkiej Brytanii, takimi jak na przykład Autechre i wczesny Aphex Twin. Niektóre kompozycje przypominają też późne produkty Tricky'ego. Inne, niemiecki Apparat. Jeszcze inne dzikie, bardzo skwantyzowane, barokowe wypusty artysty nagrywającego pod pseudonimem Venetian Snares. Ogólnie muzyka o tym charakterze czasami jest tak infantylna że woła o pomstę do nieba. Kosztem mocy często skupia się na pewnych strukturach muzycznych. Moc, energia i ponadczasowość zostają stłumione. Ego twórców odciska piętno na tych kompozycjach, tak jakby nie do końca opanowali oni aparaturę a wciąż interesowali się najnowszymi technologiami, co zresztą widać z wywiadów jakie Plaid zamieścił w internecie. Trzeba przyznać że to trochę żałosne, ponieważ we współczesnym elektroindustrialu jest nawet więcej nowych brzmień niż w IDM - ie. 

,,Parts In The Post'' to przeciętny i niezbyt oryginalny album. Jest on pozbawiony wirtuozerii. Żaden z utworów nie zostaje na dłużej w pamięci. Muzyka jest schematyczna, plastikowa, przeładowana pętlami i nieszczera. Plaid nie przekazuje tymi falami akustycznymi żadnych emocji. Kompozycje brzmią jednak bardzo dobrze jeśli chodzi o warsztat producencki. Ale przecież trzeba było by być zupełnie pokręconą jednostką ludzką aby słuchać takiej muzyki z analizatorem widma akustycznego. ,,Parts In The Post'' jest dobrym przykładem muzyki poprawnie brzmiącej i starannie nagranej, zmiksowanej. Jednak takie klimaty w 2015 roku ewoluowały prawie w zupełności do muzyki basowej, w której do rytmu bitu i basu dodawane są tylko okazjonalnie sample wokale itp. Większość fanów elektroniki klubowej zna przedstawiane wydawnictwo. Nie wypada go polecać zwolennikom przemysłu gdyż czas jest cenny a na rynku jest obecnie znacznie więcej ciekawej i łatwo dostępnej muzyki aniżeli kiedyś.

Drumcomputer