Petroglyph Music 2015

,,Procedes De Transformation'' jest niewielką ep-ką francuskiego projektu. Składają się na nią jedynie 3 utwory. Ze względu na dobrą dystrybucję, wydawnictwo można bez problemów ściągnąć z serwera. Trwający niespełna dwadzieścia minut materiał jest utrzymany w stylistyce muzyki konkretnej, jednak industrialny charakter brzmienia jest według mnie niezaprzeczalny.

Mógłbym to przyporządkować do struktur kilku pierwszych płyt niesławnego projektu Genetic Transmission, jednak stwierdzenie iż No Way Out jest imitatorem byłoby już nadużyciem. Przypomina mi się też taki gliczowy nieregularny (w tym sensie iż dopracowany i odległy od pojęcia symetrii) utwór umieszczony na specyficznym albumie ,,Quaristice'' pewnej dość znanej formacji.
    Stylistyka No Way Out to czyste ekstremum. Nie ma tu miejsca na jakąkolwiek melodię, a nawet podział na poszczególne partie w kompozycjach (bas, sekwencje, warstwa prowadząca itp.) tu po prostu nie istnieje. Materiały takie jak ten mogą oddziaływać na potencjalnego odbiorcę dość mocno wprawiając go nawet w uczucie roztargnienia, ale jak niektórzy mówią jakie czasy, taka muzyka. Podczas słuchania ep-ki trzeba mieć na uwadze iż wszystkie dysonansowe barwy mają swoje znaczenie semantyczne a każdy dźwięk, czy sekwencja wyzwalają pewne skojarzenia w umyśle.
    Wydawnictwo to jest przykładem darmowej, bezkompromisowej muzyki współczesnej wydanej w netlabelu. Jest też dziełem sztuki, owocem pracy i cierpliwości, zatem czymś więcej niż tylko sumą części. Choć same brzmienia na tym wydawnictwie nie są jakoś szczególnie wyszukane to mini album nieraz sprawia mi przyjemność podczas odtwarzania. Jest to jego atut. Autorowi (Adrien Mailler) mimo iż użył wielu barw generowanych już dość dawno temu udało się wywrzeć na mnie niezatarte wrażenie. Nie jestem natomiast pewny, czy ta materia ma jakieś praktyczne zastosowanie; nie wiem czy te 3 kompozycje nadają się do słuchania podczas codziennych rutynowych czynności.
    ,,Procedes De Transformation'' wyróżnia się na tle licznych wydawnictw z którymi zapoznawałem się w ciągu kilku ostatnich miesięcy. Być może warto zwrócić na tą ,,muzykę'' uwagę, jeśli wciąż nie ma się, dość absurdalnych gliczowych podkładów. Bezlitosna feeria totalnie zdewastowanych brzmień doskonale sprawdza się do słuchania w momencie kiedy po ciężkim frustrującym dniu nagle sięgamy na półkę z krążkami  w nadziei iż muzyka może złagodzić nasz nastrój. W skali pięciopunktowej wydawnictwu przykleiłbym nalepkę z trzema mocnymi jednostkami.

Drumcomputer